Zestaw Źródło Witamin

Zestaw zawiera:

• Topinambur (Helianthus) Tuberosus- 1 szt.
• Karczoch (Cynara) Cardunculus- 1 szt.
• Szparag (Asparagus) Thielim - 1 szt.
• Rabarbar (Rheum) Red Champagne - 1 szt.
• Truskawka Elsanta (Fragaria) - 1 szt.

Każda odmiana jest spakowana i oznaczona osobno.

Topinambur (Helianthus) Tuberosus

Topinambur (Helianthus tuberosus L.) pochodzi z Ameryki Północnej.  Bulwy topinamburu mają słodki orzechowy smak, porównywany do karczocha i orzechów brazylijskich. Pod względem morfologicznym część nadziemna topinamburu podobna jest do słonecznika.  Pod uprawę topinamburu nadają się wszystkie gleby, a najbardziej przydatne są gleby średnio żyzne oraz przewiewne. Najlepszymi są gleby brunatne oraz  gleby bielicowe i płowe. Gleby te nie powinny być podmokłe i kwaśne. Roślina ta osiąga wysokość od 2 do 4 m.

Właściwości zdrowotne:

Topinambur charakteryzuje się niską wartością energetyczną, stąd zalecany jest dla osób zagrożonych nadwagą i otyłością. Spożywanie  jego bulw pomaga w ustabilizowaniu poziomu cukru we krwi, obniża też poziom cholesterolu HDL w organizmie, reguluje ciśnienie krwi oraz pracę przewodu pokarmowego, chroni wątrobę i nerki, ułatwia przyswajanie żelaza, wapnia i magnezu oraz usuwanie alkoholu z krwi. Działa oczyszczająco, pomaga pozbyć się metali ciężkich i toksyn pochodzenia organicznego. Podnosi odporność organizmu; może więc być przydatny przy wszelkiego rodzaju zakażeniach. Oprócz tego działa przeciwstresowo oraz podnosi zdolność koncentracji psychicznej.

Rabarbar

Rabarbar jest rodzajem byliny należącej do gatunku rdestowatych. Wywodzi się terenów Azji Środkowej i Bułgarii. W Polsce jest doskonale znany, a co za tym idzie także uprawiany. Nie jest zbytnio wymagający warzywem – dobrze sobie radzi w naszym klimacie, jest całkowicie mrozoodporna i wieloletnia. Preferuje przede wszystkim stanowiska nasłonecznione, gleby żyzne, próchnicze i wilgotne. Toleruje też stanowiska lekko zacienione, niemniej jednak na takim stanowisku będzie rozwija się wolniej. Charakteryzuje się długimi i grubymi czerwonymi łodygami oraz dużymi liśćmi. Między innymi przez rozmiar liści powinniśmy wspomóc trochę roślinę stosując preparaty odżywcze. Roślinę nawozimy tuż przed okresem wegetacji, następnie po zbiorze oraz także na jesień. Dobrze uprawiany rabarbar (nawożony oraz posadzony na stanowisku nasłonecznionym) będzie szybko i prężnie się rozrastał. Niestety roślina jest narażona na różnego rodzaju choroby i ataki szkodników; choroby takie jak zgnilizny i mączniak rzekomy, zaś ze szkodników można wymienić mszyce oraz ślimaki.

Truskawka Elsanta (Fragaria)

Owoce są bardzo duże przepyszne o intensywnym czerwonym kolorze z połyskiem, odporne na szarą pleśń idealnie nadają się do spożycia zarówno na surowo jaki i na przetwory. Elsanta należy do odmian wczesnych wydajnych, owoce wyjątkowo twarde, jędrne, bardzo dobrze znoszą transport. Pierwsze owoce pojawiają się już w czerwcu. Roślinę można posadzić zarówno w gruncie jak i pod osłonami. Truskawka preferuje glebę żyzną, przepuszczalną oraz lekką, a także stanowisko słoneczne. Roślina wymaga regularnego podlewania. Szerokość oraz głębokość otworów sadzenia uzależniona jest od wielkości układu korzeniowego rośliny, otwory powinny być wielkości takiej, aby po posadzeniu korzenie nie były pozaginane. W gruncie rozstaw pomiędzy sadzonkami powinien wynosić 25 x 50 cm. Roślina oraz kwiaty wymagają ochrony przed wiosennymi przymrozkami. Po upływie 2 – 3 lat zalecamy odmłodzenie rośliny poprzez jej przycięcie w okresie jesiennym, po zebranych plonach na wysokości ok. 3 cm nad gruntem. Odmiana wrażliwa na choroby układu korzeniowego (więdnięcie liści), dlatego wymaga uprawy na glebie nowej, gdzie wcześniej nie rosły truskawki, pomidory oraz ziemniaki. W czasie ostrych bezśnieżnych zim może wymarzać, zalecamy wtedy zabezpieczenie sadzonek poprzez okrycie agrowłókniną lub słomą. Truskawka wymaga również ochrony przed chorobami odglebowymi, w tym celu konieczne jest zastosowanie preparatów grzybobójczych.

Karczoch (Cynara) Cardunculus

Karczoch (Cynara) Cardunculus zwany jest również jako „Karczoch hiszpański Kard”, roślina pochodząca z rejonu śródziemnomorskiego. Okazała, bardzo dekoracyjna, podobna do ostu, roślina wieloletnia mająca zastosowanie jako warzywo oraz roślina ozdobna. Jest to roślina zarówno zdrowa jak i smaczna. Ich uprawa nie jest trudna i z powodzeniem można hodować je w przydomowych ogródkach. Karczoch należy do roślin wieloletnich, który w pierwszym roku tworzy rozetę dużych, kolczastych, zielonych liści o grubych mięsistych ogonkach liściowych. Natomiast w następnym roku rozwija się z rozety pęd wysokości do 2 m, który rozgałęzia się w górnej części rośliny i jest zakończony okazałymi koszyczkami kwiatowymi o barwie purpurowej. Karczoch jako warzywo uprawiane jest jednorocznie, ponieważ w pierwszym roku ogonki liściowe są najbardziej mięsiste. Jako warzywo spożywa się ogonki liściowe po wybieleniu, tak jak seler naciowy (na surowo albo po ugotowaniu). Bielenie rozpoczyna się we wrześniu, trwa ok. 3 tygodnie i polega na związaniu rozety liściowej i okryciu jej papierem. Kwitnący Karczoch jest bardzo efektywną roślina ozdobną, dzięki czemu zasuszone kwiatostany można wykorzystać do trwałych kompozycji. Karpa Karczocha może zimować w cieplejszych rejonach kraju, natomiast w pozostałych miejscach należy ją mocno okryć lub przechowywać w podłożu, w chłodnym pomieszczeniu. Roślina jest mało odporna na temperatury zbliżone do zera, a także na przymrozki wiosenne, należy ją w tych okresach okrywać. Przed zimą rośliny należy okryć słomą albo liśćmi. Uprawiać w miejscu słonecznym, w żyznym, przepuszczalnym oraz wilgotnym podłożu. Gleba powinna posiadać odczyn lekko kwaśny lub obojętny, roślina również wymaga wysokiego nawożenia nawozami organicznymi najlepiej obornikiem, nawozami zielonymi lub ziemią kompostową. Podłoże powinno być bogate w azot, ponieważ rośliny te mają duże wymagania pokarmowe. Należy wysadzać ją do gruntu po majowych przymrozkach w rozstawie co 100 cm.

Szparag (Asparagus) Thielim

Szparag "Asparagus" pochodzi z rodziny rodziny szparagowatych „Asparagaceae”. Częścią jadalną rośliny są młode pędy. Wyróżniamy szparagi białe oraz szparagi zielone. Białe zbierane są zanim ich wypustki przebiją powierzchnię ziemi, zielone wyrastają ponad powierzchnię ziemi.

Stanowisko oraz gleba:

Szparagi wymagają stanowiska słonecznego oraz gleby żyznej, piaszczysto-gliniastej, przepuszczalnej, głęboko uprawionej, a także bogatej w składniki odżywcze. Gleby zbyt wilgotne sprzyjają pojawianiu się chorób grzybowych przyczyniając się gnicia zasadzonej karpy. Glebę należy zasilić nawozami organicznymi (najlepiej obornikiem, nawozami zielonymi lub ziemią kompostową) i powtarzamy nawożenie co 3 lata. Spulchnienie gleby jest niezmiernie ważne, ponieważ wpływa korzystnie na wzrost systemu korzeniowego szparagów, co bezpośrednio prowadzi do zwiększenia plonów.

Sadzenie i pielęgnacja:

Sadzonki sadzi się w kwietniu. Późniejsze sadzenie skutkuje znacznie mniejszym przyjmowaniem się karp z powodu niedoboru wody i zbyt wysokiej temperatury. Po posadzeniu karp w pierwszym i drugim roku wykonujemy jedynie zabiegi usuwania chwastów, a także stosujemy nawożenie. Jesienią usuwamy zaschnięte pędy szparagów. Warto pamiętać, że w pierwszych dwóch latach po posadzeniu, małe i słabo jeszcze ukorzenione karpy są bardzo wrażliwe na niedobór wody, dlatego też wymagają regularnego podlewania.

Zbiór:

Decyzję o rozpoczęciu pierwszego zbioru dokonujemy pod koniec wegetacji rośliny w drugim roku uprawy. Roślina będzie gotowa do zbioru w następnym roku jeśli osiągnęła co najmniej 150 cm wysokości i wytworzyła po kilka grubych pędów. Zbiór Szparagu rozpoczynamy wiosną, ścinając długimi nożami wyrastające pędy u nasady wału. Ścięte szparagi powinny mieć powyżej 20 cm długości. Zebrane szparagi są nietrwałe i najlepiej spożyć je w ciągu 1–2 dni. Po zebraniu warto je schłodzić i przechowywać w chłodnym i zacienionym pomieszczeniu. Zbiór powinien skończyć się najpóźniej w II połowie czerwca, aby rośliny miały zapewniony dostatecznie długi okres wegetacji i w kolejnym roku wydały obfite plony.

Uprawa:

Są dwie metody uprawy szparagów, które znacznie różnią się pracochłonnością. Łatwiejsza i wymagająca mniej zabiegów jest uprawa na szparagi zielone, natomiast bardziej trudniejsza jest uprawa na szparagi bielone.

Uprawa na szparagi zielone:
Jesienią poprzedzającą sadzenie karp, wykopuje się rów szerokości 40 cm i głębokości 25 cm. Między poszczególnymi rowami zachowujemy odległość ok. 120 cm. Wydobytą ziemię odkładamy po obu stronach rowu, a następnie na jego dnie usypujemy kopczyki w odstępach 30-40 cm. Do kopczyków najlepiej jest zastosować glebę zmieszaną z kompostem albo obornikiem. Kopczyk powinien posiadać taką wysokość, aby po ustawieniu na nim karpy, znalazła się ona 15 cm pod powierzchnią gruntu w przypadku gleby lekkiej, lub 10 cm pod powierzchnią w przypadku gleb ciężkich. Korzenie sadzonej karpy rozkładamy równomiernie wokół usypanego kopczyka i kierujemy je w dół. Każda z karp ma obok obumarłego pędu wgłębienie. Aby rosnące pędy szparagów wyrastał mniej więcej w tym samym miejscu bruzdy, sadzimy je tak, aby wgłębienia wszystkich karp zwrócone były w tym samym kierunku. Po ułożeniu karp na kopczykach przykrywamy je glebą, wyrównujemy powierzchnię plantacji i podlewamy.

Uprawa na szparagi bielone:
Podobnie jak w przypadku uprawy szparagów zielonych, kopiemy rów, ale sięgający na głębokość 30 cm, między poszczególnymi rowami zachowujemy odległość ok. 150 cm. Podobnie usypujemy kopczyki, ale po ułożeniu na nich karp wierzchołek pąka szczytowego powinien znaleźć się 20 cm poniżej powierzchni gruntu. Następnie rowy zasypujemy, wyrównujemy powierzchnię plantacji i podlewamy. Od roku rozpoczynającym zbiór, gdy wiosną na powierzchni gleby zaczynają ukazywać się wierzchołki pędów (początek kwietnia), na całej długości rzędu usypujemy wał. W pierwszym roku wał powinien mieć wysokość 20 cm i szerokości 50 cm, w następnych latach podnosi się go do wysokości 35 cm. Do budowy wału używa się ziemi z międzyrzędzi. Na zakończenie wał wyrównuje się deseczką lub grabiami oraz lekko uklepuje. Wał powinien być starannie odchwaszczany, aby móc obserwować czy dorastające pędy już go przebijają. Gdy zaczną one pokazywać się ponad wałem można rozpocząć zbiór. W miejscu wyrastającego pędu delikatnie rozgarniamy wał i obcinamy pęd. Następnie nagarniamy ziemię ponownie na wał, wyrównujemy deseczką i lekko przyklepujemy. Podczas zabiegu należy uważać, aby nie uszkodzić młodych, dorastających pędów. Plantację kontrolujemy dwa razy dziennie i wycinamy dorastające pędy, ponieważ w miejscu kontaktu ze światłem będą one przybierać fioletową barwę.
Po zakończeniu zbiorów szparagów bielonych (koniec czerwca) wały rozsypuje się, starając się nie uszkodzić pędów.

Właściwości:

Charakteryzuje się niską kalorycznością 100 g Szparaga zawiera niewiele ponad 20 kcal. Zawiera witaminę B1, B2, C, A i K. Poza tym zawiera także sód, potas, wapń, magnez fosfor, selen, chlor, miedź, magnez, a nawet jod.